Happy Songkran

Laos.. een land dat, zover wij het hebben kunnen zien, gekenmerkt wordt door een slecht wegen netwerk, Franse invloeden, rust, en een vriendelijke bevolking. Waar we eindelijk konden genieten van de stad zonder de chaos van honderden scooters en getoeter. Wat een verademing! Waar ik me inmiddels in sommige opzichten al heb aangepast aan het backpackers bestaan, aangezien het nu een hoge uitzondering, en waarschijnlijk een geluksmomentje voor Martijn, als ik een keer make up draag. Zelf had ik dit in Nederland nog hard ontkend, maar nu blijkt dat het er niet toe doet. En waar we onze standaarden elke dag aanpassen, en al blij zijn als we een warme douche hebben. Het reizen per bus is ook al een gewenning, al is het nog steeds niet mijn favoriete bezigheid. Een reis van 5 uur bestempelen we echter al als 'kort' en 14 uur is 'normaal'. Ook een reis waar we al met verschillende tegenslagen te kampen hebben gehad. En al ervaar ik het op dat moment anders, achteraf kunnen we het weer zien als een leer moment.

Even terug naar het begin. Na 28 uur in de bus te hebben gezeten dan eindelijk het volgende land, Laos, bereikt. Aan de grens konden we meteen meer betalen dan onze reisgenoten,puur omdat we uit Nederland komen. Waarom, geen idee, maar waarschijnlijk geven we geen geld. Zodra we het land binnenkwamen ook een verschil in de wegen gemerkt. De weg hier bestaat uit een stuk weg, een stuk zand, en dat continu. Daarnaast bestond de hele rit uit haarspeldbochten en hobbels, 17 uur lang. Geen pretje met wagenziekte maar lang leven de reispillen! Al bleken die toen we Laos uit gingen trouwens zelfs niet voldoende, maar dat even terzijde.
Want wat een ontlading om aan te komen in Luang Prabang. Meteen bij aankomst was te zien hoe leuk dit stadje is met zijn knusse guesthouses en een mooie mekong rivier. En, ook niet verkeerd, vollop op kraampjes met vrouwtjes die je toe schreeuwen 'sabaidee' , met heerlijke sandwiches, crepes en fruitshakes. Na ziek te zijn geworden van de rijst en noedels, kon ik deze na een week nog steeds niet zien (wat natuurlijk erg lastig is in Azië). Ik ben de Franse dan ook erg dankbaar voor hun invloeden hier en heb genoten van de sandwiches en crepes.
In Luang Prabang rustig de stad verkend, de nightmarkets afgestruimd en pijn liggen lijden bij een massage. Van een ontspanningsmassage hebben ze hier nog nooit gehoord. Als je je spieren voor de massage nog niet voelde, voelde je ze erna wel.

Het hoogtepunt hier was het verblijf in het elephant village. Op advies van Lieke, Ilse en Yvette voor deze gekozen, bedankt voor de tip! Wat een ervaring. We hadden ook nog een soort privé tour aangezien we de enige waren samen met een Amerikaans meisje. Meteen bij aankomst konden wij als meiden onze 'ah' en 'cute' uitspraken dan ook niet onderdrukken. Ondanks dat deze beesten de hele dag door eten (200 kg per dag), drinken en poepen, zijn het echte schatjes. Na wat uitleg hebben we meerdere keren hebben we op de nek mogen rijden, wat soms wel wat kracht vereist om je vast te houden. Maar als echte 'mahout expert' inmiddels, is het aardig gelukt. We hebben ze ook nog lekker mogen badderen in de rivier vol met afval en olifantenpoep, ja ze waren een stuk schoner daarna. Verder heerlijk bijgekomen in alle rust op het resort en genoten van het voorrecht als enige drie gasten op het resort te verblijven. Wat leuk is tot je met z'n drieën in een afgelegen lodge in de jungle zit, met overal rond vliegende insecten die ik nog nooit van mijn leven heb gezien en de bijbehorende herrie. Gelukkig was daar de uitvinding van de eeuw, een klamboe, en hebben ze me niet opgegeten.

In Luang Prabang hadden we ook het geweldige idee om de Khuang Si waterval per mountainbike te bezoeken (30 km heen en 30 km terug). Gezien de bergen, de brandende zon en het ziekjes zijn een heel slecht idee. Na een tijdje ging ik bij elke klim omhoog bijna van m'n stokje. Nu snap ik ook waarom mensen kruipend over de finish gaan, want wat een hel waren die laatste kilometers. Helaas hierdoor ook minder kunnen genieten van de prachtige watervallen met turquoise water. Voor terugweg hebben we toch maar de tuktuk genomen met de fiets op het dak.

En toen..van de hobbel en haarspeldwegen op naar Noord-Thailand, waar ik voor een bus reis eindelijk geen zakje nodig had. Een reispil neem ik toch maar voor de zekerheid. Aangezien deze tegelijkertijd een soort slaappil zijn hoef ik mijn ogen maar dicht te doen of ik ben vertrokken, ideaal dus! Voor Martijn wel iets minder gezellig.
In het noorden van Thailand zijn we begonnen in Chiang Rai, waar 's avonds een groot plein is met tafeltjes en allerlei eetkraampjes. Als ik niet nog half ziek was was ik hier helemaal los gegaan met goedkope loempia's, gambas, sushi en smoothies. Maar helaas. Vanuit Chiang Rai ook een tour gedaan naar o.a. the white tempel: wauw! Inmiddels waren we enigszins klaar met de tempels, maar deze overtrof toch de verwachtingen. Voordat je de tempel in gaat moet je langs de hel, waar geprobeerd wordt je de hel in te slepen, zo zegt men. Natuurlijk hebben Martijn en ik ons niet laten verleiden en de hemel bereikt. Daardoor gelukkig die dag ook nog de golden triangle kunnen bezoeken: drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos. Deze tour was overigens alweer een privé tour, aangezien het zo rustig was.

In Sukhotai het mooie historische park bezocht met vele tempel (ruïnes). Hier ook onze eerste tropische storm overleefd. Natuurlijk zaten we op dat moment midden in het bos; te kijken maar biddende en zingende monniken. Geen idee waar het mis ging in deze serenade, maar ineens barst de hel los. Binnen vijf minuten van een beetje wind naar windstoten waar de takken en de halve woestijn je om de oren vliegen. Als een gek dus maar terug naar de bus gefietst, want de zonsondergang waar we voor kwamen konden we toch wel vergeten.

Ten slotte hebben we voor de derde keer dit jaar oud en nieuw mogen vieren, in Chiang Mai, dé stad waar het uitbundig gevierd wordt. Dus als ik goede voornemens had die ik nog niet had waargemaakt was dit herkansing nummer drie. Maar daarvoor eerst vier dagen Songkran water festival. Wat neerkomt op nergens veilig zijn en emmers (ijs) water over je heen bij elke stap. Martijn en ik hadden ook maar een waterpistool gekocht, die qua formaat natuurlijk niks was vergeleken met de tanks van de lokale bevolking. Maar zo konden we toch enigszins eerlijk deelnemen aan de strijd. Het kind in ons, vooral in Martijn, kwam ook weer naar boven. Ook de optocht meegemaakt waar op de wagens buddhas zitten waar iedereen dan heilig water overheen gooit.
Na twee dagen watergevechten wilden we even de dans ontspringen dus besloten we naar een meer te gaan buiten de stad, waar het zo genaamd rustig zou zijn. We kwamen er al snel achter dat dit niet met Songkran van toepassing is omdat zo ongeveer de hele stad naar dit meer ging. Niks rust, gewoon weer met emmers water bekogeld worden. Lang leven Songkran festival. Daarnaast waren wij weer een hele attractie als enige toeristen dus we zijn lekker de hele dag aan gestaard. Ook fijn als enige in bikini, de rest zwemt blijkbaar graag met kleren aan.
En als echte Nederlanders hebben we de, in totaal 30km, naar het meer per fiets afgelegd. Dit houdt in dat je een perfect doelwit bent. Terwijl we over de snelweg fietste kregen we dan ook volle emmers ijswater in ons gezicht. Over veiligheid gesproken.. Ook zou je denken dat de lol na drie dagen toch wat afneemt maar nee ze vinden het nog steeds geweldig om een emmer water over je heen te gooien.

Morgen vliegen we alweer naar Myanmar. Want na bloed, zweet en tranen het visum voor Myanmar dan toch binnen weten te slepen. De strenge regels van dit land hadden we iets onderschat. Nu is er wel heel handig een online aanvraagformulier, wil het niet zo zijn dat de betaling niet voltooid werd. Dus na lang onze hersens kraken, want we moesten hoe dan ook binnen twee weken Thailand uit vanwege het visum, hadden we dan toch besloten dat we Myanmar niet wilde overslaan. Enige resterende optie was dus terug en om reizen naar Bangkok. Maar..juist op die dag lukte de betaling wonder boven wonder toch bij de vader van Martijn. Wat een opluchting! Daardoor konden we optimaal genieten van Noord-Thailand en Myanmar gaan verkennen.


Wat me is opgevallen deze weken:
- Dat iedereen hier in een houten hutje woont en er vervolgens in elk klein dorpje een prachtige gouden tempel staat. Religie is hier duidelijk erg belangrijk
- Voornamelijk is hier whitening zonnebrand of sunblock te koop, met zo gezegd zichtbaar wittere huid na twee weken. Daar gaat dan alle moeite om bruin te worden.
- Alle guesthouses en ho(s)tels bestaan uit twee type bedden; of een bed waarbij je de veren in je rug voelt, of een houten plank. Heerlijke nachtrust hebben wij dus hier.
- Mensen praten hier vaak tegen zichzelf. Dan is iemand hardop aan het praten en kijk ik om me heen tegen wie ze het nou hebben, blijkt dat ze hardop tegen zichzelf praten. Gezellig.
- Voor twee euro kan ik me tot het misselijke toe vol eten. 1 euro voor het hoofdgerecht en 1 euro voor een dessert van drie bollen ijs.
- Aan muggen hier geen gebrek. Mijn lichaam staat zo ongeveer gelijk aan de Himalaya.
- Regelmatig kruisen hier in de avond wat kakkerlakken mijn pad. In Myanmar blijkt het qua ratten en kakkerlakken nog erger gesteld. Ik verheug me er nu al op..
- Na dagen in sommige steden rond te lopen kunnen de straten voor mij nog steeds een doolhof zijn. Gelukkig heb ik Martijn als navigatie.
- In Nederland vond ik altijd dat alle Aziaten er hetzelfde uitzagen. En het is ook weer niet zo dat ik inmiddels een expert ben die kan plaatsen waar een willekeurige Aziaat vandaan komt. Wel kun je een elk land de verschillen zien in de gezichten.


Hopelijk gaat in Nederland alles nog goed. Ik hoorde dat het eindelijk mooi weer is dus geniet lekker van de terrasjes etc. En voor al mijn mede PSV fans, alvast gefeliciteerd met het kampioenschap. Tot snel!

P.s. Het internet in Myanmar laat blijkbaar nog wat te wensen over dus dan weten jullie wanneer ik niet reageer (niet dat ik al een telefoon heb) maar... in Myanmar staat een simkaart kopen op de planning.