Myanmar, waar toeristen nog bijzonder zijn

Kunnen we er nog heen of niet? Dat was de vraag die wij ons afgelopen weken hebben gesteld toen de kritieke toestand hier werd uitgeroepen. Inmiddels is de situatie stabiel en hadden we besloten dit land toch niet over te willen slaan. Door de moeilijkheid van het aanvragen van het visum wel mijn vraagtekens bij dit land. Na aankomst met ons propeller vliegtuig, werd dit enigszins bevestigd door de dorre uitgestrekte vlaktes. In de avond bleek hier in Mandalay, wat zelfs een van de grootste steden is, dat het vrijwel uitgestorven is. Straat verlichting kennen ze niet en toeristen ook vrijwel niet. In de avond is dit iets minder prettig, maar overdag blijkt dit de charme van dit land. We hebben Myanmar deels nog in alle puurheid meegemaakt, nog niet beïnvloed door het toerisme. We zijn op zoveel plekken geweest waar geen toerist te zien is. Een voorbeeld is een keer toen we bij een afgelegen tempel kwamen, zagen we ineens dat er een hoorcollege voor monniken aan de gang was. Vervolgens word je door hen binnen gelaten. Het is dat ik de taal niet spreek anders had ik natuurlijk aantekeningen gemaakt..Maar meer dan voorheen heb ik het idee 'het echte leven' gezien te hebben.

Dat toeristen hier nog bijzonder zijn blijkt ook uit het feit dat we overal worden begroet en mensen met ons op de foto willen. Voor hen zijn wij dan weer een hele bezienswaardigheid. De overheid daarentegen is duidelijk niet zo blij met toeristen. De eerste dag bij het bezoek aan het royal palace hing meteen een spandoek met daarop iets in de zin van 'degene die iets slechts over de regering zegt wordt kapot gemaakt'. Vervolgens stond er een bewaker met een dik geweer. Ik ging natuurlijk bij het zien daarvan met een gerust hart naar binnen.. Nee gelukkig bleek dit in de rest van Myanmar allemaal mee te vallen. De eerste dagen liepen we op ons tenen maar al gauw bleek dat je je hier gewoon hetzelfde kan gedragen als overal.
Het is ook een land waar de straten vol zitten met rode vlekken. Dit blijkt van betelnuts te zijn, een soort noot waar ze op kauwen en dan uitspugen. Heel erg verslavend blijkt, je ziet ze dan ook de hele dag kauwen en spugen. Dit blijkt ook de grote oorzaak voor de rotte zwarte/bruine 'tanden' van de mensen hier, met om het nog wat meer walgelijk te maken een rode gloed van de betelnuts. Het ontbreken van een tandenborstel en tandpasta zal ook meespelen. Echt om misselijk van te worden.
Daarnaast weer een land waar ik als vrouw minder belangrijk ben. Martijn mag de top van de tempel betreden, ik mag beneden wachten met zijn spullen. Aan Martijn wordt gevraagd hoe hij zijn ei wil 's ochtends en ik krijg maar hetzelfde. Ja joh ik heb toch geen eigen mening. Waar ik ook duidelijk tegen ben en moeite mee heb is dat kinderen hier onder hun tiende al mee werken in het familiebedrijf en scooter rijden. Myanmar is ook een land waar mijn standaarden tot het nulpunt zijn gedaald. Tegen een vieze kamer van 2 bij 2 zeg ik al ja, zelfs Martijn kan zijn oren soms niet geloven. Jullie nu misschien ook niet..
En in Myanmar hebben we de grootste (nog hele) bel ter wereld gezien en (één van) de grootste buddha ter wereld, 170m lang, liggend.
Een bijzonder land dus. Maar wat hebben we nog meer gezien en gedaan..

Onze reis hier zijn we begonnen in Mandalay, waar we veel mooie tempels hebben gezien. De meeste tempels zijn hier ook bovenop een berg gebouwd, dit zorgt voor een prachtig uitzicht maar daarnaast ook voor spierpijn in de benen en een slecht humeur. Ook mooi om te zien hoe ontzettend druk het is bij sommige tempels en hoe erg mensen steunen op het geloof. Vanwege religieuze redenen dragen zowel mannen en vrouwen hier allemaal een lange rok/omslagdoek. Martijn en ik hadden dus ook maar besloten deze één te kopen voor het betreden van de tempels. Alleen hebben de vrouwen hier een speciale techniek om die rok om te doen, maar die krijg ik helaas maar niet onder de knie. Dit werkt bij menig vrouw dan weer op de lachspieren en zorgt ervoor dat ze me schaamteloos aan staren. Vervolgens zijn ze dan gelukkig wel zo aardig om hem even goed aan te doen.
In Mandalay ook voor het eerst weer naar de bioscoop geweest. We hadden beide zin om naar de film te gaan, en ik in popcorn, dus zelfs dat er alleen een alien film draaide hield ons niet tegen. In Yangon zelfs nog naar fast&furious en outcast geweest. Wat backpacken wel niet met een mens kan doen, treed helemaal buiten mezelf hier haha. In de bioscoop gaat het er ook iets anders aan toe dan bij ons. Zo wordt voordat de film begint het volkslied gedraaid en gaat iedereen staan. Tijdens de film zitten 12- jarige meisjes constant hard te gillen en te lachen om grappen die ze niet eens snappen want de Engelse films zijn zonder ondertiteling en zo hoog ligt het niveau qua Engels hier niet.

Zodra we in de volgende plaats, Bagan, aankwamen meteen weer geconfronteerd met de regering. De bus stopt voor een kantoor en vervolgens mag iedereen in de bus 20 dollar betalen om naar binnen te mogen. Misschien moet ik ook maar entree gaan vragen voor Kaatsheuvel als mensen naar de efteling willen, word ik nog eens rijk.
Daarnaast moet je bij veel toeristische attracties ook betalen omdat je een camera bij hebt. Naast dit is alles hier veel duurder. Voor ons betekent dit minimaal 20 dollar per nacht voor een klein stinkhok. Wel even anders dan de 10 dollar voor een normale kamer in de andere landen. Naast dit hebben we in Bagan gemerkt hoe toerisme de mensen beïnvloed. De meeste mensen zijn hier niet oprecht aardig, maar hebben als achterliggend doel verkopen en geld.
In Bagan natuurlijk de 3000 (of meer?) tempels bezocht. Vanaf het begin ons er op verheugd dit per luchtballon te doen, maar daar was het helaas niet het goede seizoen voor. Maar niet getreurd, want vanaf sommige tempels hadden we ook een prachtig uitzicht. De tempels zelf waren ook stuk voor stuk geweldig, de grote natuurlijk wat specialer dan de kleine. Een nadeel van de tempels hier is wel dat je zowel in als buiten de tempels op blote voeten moet. Buiten staan de stenen de hele dag in 40+ graden zon te branden. Degene die dat bedacht heeft moet wel hele vuurvaste voeten hebben want voor ons komt het meestal neer op rennend naar binnen.
Ook hier voor het eerst 'Myanmar food' geprobeerd, wat ook meteen de laatste keer was. Het beloofde veel goeds met 12 kleine tapas gerechtjes maar stuk voor stuk was het niet te eten. Zelfs Martijn heeft het laten staat en dat zegt genoeg. Maar gelukkig eten ze hier vooral Chinees dus dat is volop genieten!

Vanuit Kalaw, een schattig bergdorpje waar we een trektocht hebben gedaan, ook maar eens de trein genomen. Gewoon over een ander spoor lopen en dan midden op het spoor instappen, wat nou veiligheid. Als toeristen moesten we in de upper class, nou ja voor 1 euro hoor je mij niet klagen. 3.5 uur heeft hij gedaan over 60km, echt een snelle trein dus. Daarnaast hobbelde hij zo erg dat de backpacks van boven op het rek op een gegeven moment op ons hoofd vielen. Bij andere mensen is de backpack zelfs uit het raam gevallen; tja dat is ook Myanmar.

Met de trein aangekomen bij het inle lake, waar we de eerste dag een stuk omheen hebben gefietst. Helaas bleek een groot deel van het meer nu droog te liggen dus weinig van het meer kunnen zien. De andere dag met een bootje over het meer gevaren, aangezien het meer 22*11km van omvang is was er toch genoeg water om dit mogelijk te maken. Wat dit meer zo speciaal maakt is de huizen op palen en de maar liefst 17 dorpen die het bevat. Geen idee wat het nut is van een huis op water, want als je even bij de buren langs wil moet je de boot nemen. Maar het ziet er wel indrukwekkend uit.

Daarna door naar Bago waar we om 4 uur in de nacht aankwamen. Ondanks de weinige hotels er gelukkig toch al snel één kunnen vinden zodat we nog even konden bij slapen. De volgende dag heeft de eigenaar ons rondgeleid door de stad. We begonnen bij een monastry, waar de monniken net gingen lunchen (11 uur 's ochtends). Dit is voor hen ook meteen de laatste maaltijd van de dag. Wel heel leuk om alle monniken zo te zien, eerst moeten ze rijst vragen voor in hun kommetje en vervolgens met z'n alle voor het eten allerlei liederen zingen. Onze gids bleek ook nog eens lang een monnik te zijn geweest dus hij heeft ons veel interessante dingen bijgebracht.

In een ander dorp de gouden rots bezocht. Boven op een berg, dus met een truck ernaartoe. 40 mensen achterop de truck, bergwegen en hellingen van 45 graden. Een aantal schietgebedjes heb ik dus wel gedaan, en ze zijn gehoord! Maar sowieso hoefde ik me niet druk te maken want life insurance was included. Dat is natuurlijk het belangrijkst als je in de afgrond ligt.
Gelukkig toch heel aangekomen op de berg. Vanaf daar ben ik op handen gedragen naar de top; weet ik ook eens hoe dat voelt. Helaas niet door Martijn maar door vier andere mannen, maar het voelde heel raar omdat mensen hier zo arm zijn. Iedereen keek ons aan alsof we rijke stinkerds waren.

We zijn de reis geëindigd in Yangon, de grootste stad en ook een hele vieze stad. Ook meteen weer ondervonden hoe het is in een drukke stad, ik schoot spontaan in de stress. Oversteken zonder je leven te wagen is niet mogelijk. Maar het is gelukt! Dus hebben we de markt bezocht en de grootste pagoda van Myanmar. Waar ze maar liefst 8 dollar entree voor durven te vragen. Wij hebben inmiddels geleerd dat via de lokale achter ingang naar binnen gaan je deze entree kan besparen. Helaas was dat bij deze niet gelukt. We hebben het tot binnen gered maar toen kwam toch de bewaking achter ons aan. Een gevangenisstraf hiervoor riskeren ging ons toch iets te ver.
Ook bijzonder hier in ons guesthouse zit gewoon een echte Harry Potter trap/kamer. Onder de trap slapen hier gewoon twee mensen.

Typisch voor Myanmar:
- Redelijk wat guesthouses hier zijn alleen voor lokale mensen. Nou het is graag verdienen of niet natuurlijk.
- Als je hier betaalt met een briefje van 5 dollar moeten alle buren ingeschakeld worden voor wisselgeld. Excuses dat we met groot geld betalen haha.
- Om de aandacht van de serveerder in een restaurant te wekken maken mensen hier een soort kus geluid met hun mond. Op het begin vonden we dit wat respectloos maar het lijkt effectief. Al steken wij nog wel netjes ons hand op.
- Vooral vrouwen smeren hier een soort witte poeder op hun gezicht. Als bescherming tegen de zon, maar ook omdat het een zogenaamd mooi is.
- Het stuur van de auto's zit hier rechts en ze rijden ook rechts. Dit betekent dus dat de buschauffeur altijd iemand nodig heeft die vanaf de andere kant kijkt of er tegenliggers aankomen of dat hij kan inhalen. Over onhandig gesproken.
- Het is hier volgens mij 200 dagen per jaar feestdag. Elke keer als wij naar de markt willen is ie om één of andere reden weer gesloten.
- Een xxxl maat staat hier ongeveer gelijk aan een xs bij ons.

Bedankt voor jullie interesse weer! En tot over twee maandjes al, time flies!